Je bekijkt de reis...
Mijn eerste reis
Reisverslag Cultuurschok 2
1 oktober 2006
|
Aantal keer bekeken
104
Aantal reacties
4
Beijing,
China
a
A
Cultuurschok 2
Please wait, please come (hurry). Met deze woorden (please uitgesproken als police en hurry soms als worry, soms als wolly) worden wij door China geloodst. Dat gaat als volgt: je komt met de bus ergens aan, de deuren zwaaien open maar de gids zegt: "please wait". Tien seconden later is hij van mening veranderd: "please come". Braaf stappen wij uit de bus. "Get back in the bus", roept de gids nu. Wij stuiven terug en wachten gedwee op de bevrijdende woorden van de gids. "Please come". Eenmaal buiten zegt de gids "Please wait here", waarbij er een denkbeeldige lijn wordt aangewezen. Stapt 1 van ons, stout stout stout, toch over die lijn dan is er direct paniek: "please wait HERE" en bij "HERE" wordt de lijn nog eens met hand, voet of hoofd aangegeven. Dat wachten achter die denkbeeldige lijn kan tien seconden duren, maar ook een half uur. Soms mogen wij weer gaan lopen (please come) om vijftig centimeter later een nieuwe lijn aangegeven te krijgen (please wait here). Het frappante is dat alle Chinezen die denkbeeldige lijn kunnen zien en wij nu soms ook. Na al dat nodeloze wachten is er plotseling haast. "Please come hurry", zegt de gids die er meteen stevig de pas in zet. Van alle kanten worden wij in het Engels en in het Chinees aangevuurd sneller te lopen. Officials, gidsen, managers, tolken, bewakers, iedereen bemoeit zich ermee... Ik kijk om. We zijn al dertig meter van de bus verwijderd. Het schiet al lekker op. "Please wait here".
Niets is zo veranderlijk als een Chinees, waarschuwde een Chinakenner ons al. Dit hebben wij reeds bij de voorbereiding van deze tour gemerkt. Het continue geschuif met data was een ware plaag voor ons. Zouden wij eerst de dertiende september vertrekken, later bleek het de zestiende te zijn, of nee... de negentiende... eh nee, de vierentwintigste... oh nee, toch maar de twintigste. Velen in Nederland twijfelden aan de professionaliteit van de Chinese organisatie. Voor de Chinezen is dit echter heel gewoon. Er wordt met data en tijdstippen geschoven tot op het allerlaatste moment. Daar komt ook nog bij dat de Chinees nooit het achterste van zijn tong laat zien en wij ondanks pressie nooit te horen krijgen waar wij aan toe zijn. Gaan wij nu eten, optreden of naar een optreden kijken? We komen er niet achter... of toch: volgens de gids van de Ieren, die in de regel het best geinformeerd is, gaan we optreden. En zo kan het gebeuren dat je in je optreedkostuum een restaurant binnenloopt. Maar ach, van tafel 7 tot en met 12 glimt het klatergoud van zestig Amerikanen in kostuum je tegemoet. En ook die lui uit Andorra, Griekenland en Zwitserland zitten in vol ornaat aan de dis. "Why you wearing costume?", vraagt de gids zich af... Laat maar.
Niets is zo veranderlijk als een Chinees, waarschuwde een Chinakenner ons al. Dit hebben wij reeds bij de voorbereiding van deze tour gemerkt. Het continue geschuif met data was een ware plaag voor ons. Zouden wij eerst de dertiende september vertrekken, later bleek het de zestiende te zijn, of nee... de negentiende... eh nee, de vierentwintigste... oh nee, toch maar de twintigste. Velen in Nederland twijfelden aan de professionaliteit van de Chinese organisatie. Voor de Chinezen is dit echter heel gewoon. Er wordt met data en tijdstippen geschoven tot op het allerlaatste moment. Daar komt ook nog bij dat de Chinees nooit het achterste van zijn tong laat zien en wij ondanks pressie nooit te horen krijgen waar wij aan toe zijn. Gaan wij nu eten, optreden of naar een optreden kijken? We komen er niet achter... of toch: volgens de gids van de Ieren, die in de regel het best geinformeerd is, gaan we optreden. En zo kan het gebeuren dat je in je optreedkostuum een restaurant binnenloopt. Maar ach, van tafel 7 tot en met 12 glimt het klatergoud van zestig Amerikanen in kostuum je tegemoet. En ook die lui uit Andorra, Griekenland en Zwitserland zitten in vol ornaat aan de dis. "Why you wearing costume?", vraagt de gids zich af... Laat maar.
Reacties (4)
1 oktober 2006 14:53 | Door: Louise
Met iemand als jij die ook nog zo grappig kan schrijven is het niet verwonderlijk dat mijn dochter Isabel zoveel plezier met jullie heeft gehad! Goede verdere reis.
1 oktober 2006 18:35 | Door: Imre
He Mariek,
wanneer kom je nu weer thuis? Ik ben heel benieuwd naar een live verslag. Dat je het gered hebt in de hier boven beschreven omgeving! Hoop dat je nog een paar leuke bijzondere vakantiedagen hebt!
1 oktober 2006 19:05 | Door: Anthe
Natuurlijk is het heerlijk om weer thuis aan te komen; weer je vrienden en familie te zien, weer water uit de kraan te kunnen drinken, weer andere kleding aan te doen en weer je eigen gang te kunnen gaan. Als ik echter terug denk aan de (vele!!!!) mooie momenten die er in en met de groep zijn geweest, dan ben ik toch verdrietig dat het al over is. Het waren 10 fantastische dagen en ook naar mijn mening was de groepssfeer geweldig.
Het (wederom) lezen van de weblog inclusief de nieuwe verhalen maakt me nog spraaklozer dan ik de afgelopen dagen al was (het blijft nog steeds maar de vraag of ik mij morgen kan voorstellen aan mijn nieuwe collega’s….). Herinneringen flitsen voorbij, wat zijn het er veel van die afgelopen dagen!! Mooi vond ik het moment van afscheid op Schiphol: tot het laatste moment nog bezig met tapritmes (zoals het hoort) en vlak voor het naar buiten lopen nog even een bijzonder moment samen. Een bijzonder afscheid, net zoals dat in Beijing van eerder die dag.
Hier zit ik dan nu: 1/14de deel van Taptoi, alleen met mijn ritmes in mijn hoofd en niemand in de buurt om ze mee te tappen of zingen (of in mijn geval: fluisteren, knippen, tikken of rochelen). Ik mis jullie, Taptoiers!
Veel liefs
Peter, Marieke & Isabel: zet hem op daar in Beijing, hopelijk grijpen jullie je kans om ook nog wat meer échte Chinese cultuur op te snuiven naast alle nieuwbouw en lukt het jullie om bij de school langs te gaan. Hebben jullie nog gezwaaid naar Mao? ;-)
Bart en Marijke: zet hem op met het ontdekken van nieuw grondgebied: de wereld ligt binnen handbereik! Ik ben benieuwd naar jullie verhalen!
1 oktober 2006 21:43 | Door: Suzanna
Mooi stuk!
Gisteren na het landen: Lisette, Stefanie, Saskia en ik zetten opgelucht onze taptoi-yell in, waarna vanuit achter in het vliegtuig, waar Christien, Fred, Katja, Anthe en Renee zitten het antwoord volgt: Ijeee! Een beetje laat, maar toch: een geslaagde kaping!
Na ons afscheid ga ik meteen door naar Brabant, alwaar ik de volgende ochtend (vandaag dus) om zeven uur in het theater verwacht wordt. Mijn hotel ligt in een dorpje naast Uden, jullie zullen het niet geloven: in BEST!!
Kan iemand mij misschien uitleggen hoe klein de wereld is?
Wie wist tot drie weken geleden überhaupt dat dit nest bestaat (buiten Renee dan)? Belachelijk pittoresk hier trouwens, na Beijing lijkt alles hier wel een museum.
Lig pas om 11 uur in bed (voor mijn gevoel dus 5 uur 's ochtends) en wordt vervolgens om kwart over drie wakker, klaar wakker. En dat was nu de nachtrust.
Maar het mocht de pret niet drukken, ik heb zin in optreden en zelfs het chagrijn van mijn collega verandert daar niks aan. Na 'China', maak ik mij geheel niet druk over het spelen van dit stuk (2 x) na een paar manden rust. De 'routine' van onze Taptoi optredens geeft mij kalmte en de 'zin in' overheerst. Het is goed gegaan! Op weg naar huis begin ik in te storten. Ik neem me vast voor te gaan slapen, zodra de kleine in bed ligt. Welnu, misschien morgen dan...
Onze bizarre Taptoi-reis is voor mijn gevoel nog niet helemaal voorbij, ik zit nog op de stroom. Ondanks alle vermoeidheid, heb ik het gevoel bijgetankt te hebben. Hoop, dat dit nog een tijd blijft duren.
Jullie overblijf-Chinesen nog veel plezier, hopelijk lukt tappen daar nog.
Tot de 15de en dan meteen maar verder plannen, ja?
Lieve groet,
Suzanna